Dublińskie skarpety - czyli Jason McBest na tropie

  Witajcie! Tym razem zdecydowałam się napisać opowiadanie detektywistyczne. Nie wiem czy mi się udało tak dobrze jak Arthurowi C. Doyle'owi - Sherlock Holmes. Ale mam nadzieję, że spodoba wam się pierwsza przygoda Jasona McBesta.  
                                                                                                                    Rose


       Na początku mojej kariery myślałem, że będę się nudził.

Jednak szybko okazało się że byłem w błędzie. Dzisiaj opowiem

wam o zagadce, nad którą ja - Jason McBest spędziłem najwię-

cej  czasu. Czy się opłaciło? Sami się przekonacie.

      Było to miesiąc temu w stolicy Irlandii - Dublinie, gdy w
piciu kawy przeszkodził mi dzwonek do drzwi. Wstałem i podszedłem

otworzyć.

- Dzień dobry. - głos należał do starszego mężczyzny, który stał

z wystraszoną miną.

-Dzień dobry. - odpowiedziałem i zaprosiłem go do środka - W

czym mogę pomóc? - zapytałem

-Moja żona nie żyje. - odparł Dublińczyk i kontynuował dalej 

- wczoraj, kiedy byłem w pracy, ona została sama w domu. Gdy

wróciłem do domu leżała w przedpokoju w samej bieliźnie.

-Pamięta pan może co miała rano na sobie?

-Tak. Suknię zrobioną ze skarpetek. To był jej pomysł. Lubiła two-

rzyć rzeczy, których jeszcze nie wymyślono. - przerwał na chwilę, aby

wytrzeć nos i kontynuował dalej - Była kobietą, którą trudno zbić z tropu,

niczego się nie bała. Mieszkała tutaj od zawsze. Pobraliśmy się trzydzieści

pięć lat temu. - w tym momencie skończył swoją opowieść. - Pomoże mi

pan złapać zabójcę? - zapytał.
-Sprawa wydaje się dosyć dziwna, bo z jednej strony po co komuś

skarpeciana suknia. Lecz bardziej zaskakującym faktem jest to, iż zabójca

nie poczekał do nocy, gdy pańska żona zdejmie suknię i położy się spać.

- myślał Jason. - Spróbuję panu pomóc.

        Następnego dnia w porannym wydaniu gazety na okładce widniał

nagłówek: ,,W ciągu trzech dni w Dublinie zniknęły skarpety. Policja poszukuje

złodzieja. Zamordowano też Dublinkę i skradziono jej suknię uszytą ze skarpet."

Dziwna rzecz. - pomyślał Jason - Na co komu tyle skarpet skoro w sklepie

można kupić jedną parę za mniej niż jeden funt. Lecz skarpety zniknęły tylko

z domów, mieszkań, ale nie ze sklepów. Sytuacja jest nadzwyczajna. - myślał

detektyw.

         Po południu detektyw McBest wybrał się do domu Dublinki. Na
miejscu już byli antropolodzy i policja. Według antropologów kobieta została 
uduszona bawełnianą podkolanówką, którą złodziejozabójca zabrał ze sobą. 
Sposób morderstwa potwierdziła zielona nitka znaleziona na szyi ofiary. Według 
policji do morderstwa doszło w południe. To nie koniec. Pozostało jeszcze moje 
zadanie - ustalić kto był złodziejozabójcą. Miałem na to jeden dzień.

       Wróciłem do domu, usiadłem w fotelu i zacząłem wyciągać wnioski z

tego co dzisiaj zobaczyłem, i z tego co już wiedziałem. Nagle znalazłem się

w czarnej dziurze, z której nie mógłbym wyjść, gdyby nie nagłe olśnienie.

Eureka to jest to! Dlaczego wcześniej na to nie wpadłem? Przecież należy

odwiedzić mojego wszechwiedzącego kumpla - Googla.  Odpaliłem kompa

i wpisałem w wyszukiwarkę: skarpety. Po sekundzie wyskoczyły mi różne

informację. Jedna z nich szczególnie rzuciła mi się w oczy. Było to zdjęcie

przedstawiające mężczyznę - Kretena Kofta na tle piramidy skarpet.

Nie zwlekając pojechałem do niego. Zadzwoniłem trzykrotnie do drzwi,

lecz nikt nie otwierał. Przekręciłem klamkę i wszedłem do środka. Całe

mieszkanie było zasiane skarpetami. Na środku pokoju leżała rzucona w

nieładzie skarpetowa suknia Dublinki. Już mogłem sobie wyobrazić jutrzejsze

nagłówki gazet.

                                                                                                            Rose

Jestem egipskim bogiem

Cześć, tu Rose. Dla odmiany postanowiłam napisać coś o innej tematyce. Mam nadzieję, że spodoba wam się mitologia egipska. Oraz proszę o komentarze.
                                                                                                           Rose

            Był piękny, upalny ranek kiedy, jak co dzień przechodziłem brzegiem plaży. Po mojej prawej  stronie rozciągał się widok na panoramę Morza Czerwonego. Bezkresne morze kończące się za linią horyzontu.  Po lewej stronie były pagórki porośnięte bujną trawą, a za nimi w oddali  na północny zachód - ledwo widoczny cmentarz. Nie był to byle jaki cmentarz. Pochowani tu byli Egipcjanie żyjący jeszcze przed naszą erą. Zawsze kiedy wybierałem się na spacer, moją uwagę przyciągały groby umarłych. Nie wiem, czy zwariowałem.

            Pewnego dnia, podczas jednego z moich spacerów pogoda nagle przypomniała  sobie, że dawno nie padało. I po sekundzie zaczęło lać i grzmieć. Nigdy nie lubiłem przebywać na dworze, kiedy jest taka pogoda, jak dziś. Schowałem się pod najbliższym drzewem, którym okazała się stara akacja. Wiem, że to nie był najmądrzejszy pomysł, ale to było jedyne co w tym momencie przyszło mi do głowy. Nie miejcie mi tego za złe, przecież każdy w życiu miał głupie pomysły i je realizował. Wracając jednak do tematu. Stoję pod tą akacją i nagle słyszę w mojej głowie jakiś obcy głos, który mówił, że mam iść na cmentarz. Myślę sobie, kto jest na tyle nienormalny, żeby nawiedzać  groby zmarłych podczas  burzy. Miałem jednak w sobie tą ciekawość, żeby posłuchać tego tajemniczego głosu. Udałem się za nim.

            Zaprowadził mnie do bardzo starego nagrobka. Nie wiedziałem czyj jest to grób, ani po co tajemniczy ktoś zaprowadził mnie tutaj. Jedno było pewne ma mi coś ważnego do powiedzenia. Nagle poczułem lekki dreszczyk przeszywający moje ciało. Po chwili zacząłem stawać się niewidoczny. Ogarnęła  mnie panika. Nie wiedziałem, co się ze mną dzieje. Niespodziewanie znalazłem się w Sali Sądu. Rozpoznałem ją, ponieważ moi rodzice wiele o niej mówili i opisywali ją. Według nich powinienem znaleźć tu Ammit Pożeraczkę, wagę sprawiedliwości i tron Ozyrysa.  To właśnie była najprawdziwsza Sala Sądu. Nie byłem w stanie uwierzyć, że znajduję się w Duat. Co ja tutaj robię? Zaraz po tym przede mną ukazał się Ozyrys we własnej osobie i rzekł do mnie:

- Anubisie, od dzisiaj będziesz moim sługą i bogiem umarłych. Będziesz wraz ze mną sądzić umarłych. Od tej chwili jesteś nieśmiertelny.

            Od tamtej chwili minęło już trochę czasu. Nie jestem w stanie określić, ile bo w Duat czas płynie inaczej niż na ziemi, lecz to wydarzenie sprawiło, że uległem częściowej metamorfozie. Mianowicie nie dość, że od tamtego momentu jestem nieśmiertelny, to jeszcze potrafię się teleportować w różne miejsca na świecie, w każdej minucie i to bez użycia największej siły. Pojawiając się w ludzkiej postaci, przybieram postać przystojnego szesnastolatka. Oczywiście brakuje mi nie tylko codziennych spacerów (ponieważ większość mojego czasu spędzam z Ozyrysem w Sali Sądu), to jeszcze brakuje mi dziewczyn.  

                                                                                                                                             Rose

Boliwijskie Święto Spotkania - Podróż 3

      Dzisiaj opowiem wam o mojej przygodzie z kulturą Boliwijczyków.

Wydarzyło się to w pierwszy weekend maja, gdy konstelacja gwiazd Krzyża

Południa znajdowała się w linii prostej nad Andami. Wtedy to do boliwijskiej

Macha ściągały reprezentacje z pobliskich wiosek. Przybywali, by z jednej

strony poświęcić krzyż i oddać hołd Chrystusowi, a z drugiej - złożyć ofiarę

Pachamamie (Matce Ziemi). Przyjeżdżając do Boliwii trafiłam akurat na Święto

Tinku.

      Święto Tinku z języka keczua oznacza spotkanie. Tutaj jest również znane

jako Fiesta de la Cruz, czyli Święto Krzyża. Tradycja ta stała się przejawem obecnego

w całej Ameryce Łacińskiej synkretyzmu religijnego, w którym to stare wierzenia

Indian przeplatają się z chrześcijaństwem. Pomyślałam sobie, że nastała okazja do

poznania kultury tutejszych mieszkańców. Byłam ciekawa jak oni to świętują, lecz

szybko przekonałam, się że owe święto nie należy do tych, z których warto brać

przykład.

     Pachamama to dla Indian świętość, oś życia. Tutejszą Matkę Ziemię, można by

porównać do greckiej bogini Demeter. Tutaj od Pachamamy zależy wiele rzeczy, m.in.

dobrobyt, plony ziemi, woda i minerały. Dlatego wg wierzeń tubylców należy mieć z

nią dobre układy i składać jej ofiary. I szczególnie  drugiej części zdania będzie więcej

mowy.

     Podczas Tinku świętowanie trwa kilka dni. Zaczyna się w każdej wiosce od rytualnego

uboju lamy, której krwią przyszli wojownicy smarują sobie twarz. Następnie wyruszają w

długi marsz w kierunku Macha. Wioska Macha położona jest na płaskowyżu Altiplano w

departamencie Potosi. To właśnie tutaj ma miejsce punkt kulminacyjny tej religijnej fiesty.

Już od niedzielnego poranka na wiejskim placu odbywają się pochody i tańce, podczas których

ubrani w tradycyjne stroje tańczą, podrygują i przytupują w rytm muzyki płynącej z gitarek i

piszczałek. Każda grupa niesie ze sobą krzyż. Nie zapominajmy, że ważną rolę pełni także

chicha, czyli rodzaj niskoprocentowego alkoholu z kukurydzy, którego tu duże zużycie wpływa

na humor mieszkańców.

     W samo południe odbywa się uroczysta msza święta w języku keczua, podczas której

zostają poświęcone krzyże. Lecz natychmiast po mszy krzyże schodzą na margines. Na plan

wchodzą bowiem rytualne walki na pięści pomiędzy reprezentantami poszczególnych społe-

czności. A związane z tym upuszczanie krwi i poniesiony wysiłek będą darami dla Pachamamy.

Jednak natychmiast, okazało się że zwykłe bójki przeistoczyły się w walki plemienne. Podczas

Tinku mają rytualne znaczenie, gdy odbywają się jeden na jednego. Są bardzo brutalne. Pewnie

zapytacie co na to policja. Najciekawsze jest to że policja nie tylko nie wywołuje eskalacji, ale

wręcz cieszy się wielkim respektem pijanego tłumu.

     Nie pytajcie mnie o wrażenia po święcie ,,spotkania". Są nie do opisania. Nie przekonujcie

żebym wam je próbowała opisać. Jednym słowem są po prostu zbyt drastyczne. 

                                                                                                                                                

                                                                                                                                                    Rose

Chińskie zwyczaje miłosne - Podróż 2

       
       Będąc w Chinach postanowiłam odwiedzić moją koleżankę Leę. Lea jest ode mnie starsza o dwa lata. W Chinach mieszka od urodzenia. Ma piękne kasztanowe włosy, fantastycznie upięte w kok oraz ciemne skośne oczy. Jest szczupłą i niską dziewczyną. Studiuje turystykę na jednym z największych szanghajskich uniwersytetów.
- Lea! Witaj!
- Cześć Anna! Nic się nie zmieniłaś.
- Ty też nie. Czekaj! Czy ja widzę na twoim palcu pierścionek zaręczynowy? - spytałam dostrzegając pierścionek.
- Nie do końca. W Chinach mamy taki zwyczaj, że zaręczyny są jak ślub. Ten pierścionek to prezent od mojego chłopaka. - wytłumaczyła mi Lea.
- Wiele się u ciebie zmieniło od naszego ostatniego spotkania. Musisz mi wszystko opowiedzieć. Chodźmy na spacer.
         Lea poznała swojego chłopaka, kiedy jej starsza siostra urodziła dziecko. Są parą już dwa miesiące. Dziewczyna po zaręczynach od razu zamierza się przeprowadzić do rodziny męża. Będą mieszkali z teściami i resztą rodziny chłopaka. Tutaj nikt nie zrywa zaręczyn. To ogromna rzadkość. Zaręczyny wyglądają, tak najpierw rodzina chłopaka przesyła rodzinie dziewczyny samochód i inne przedmioty wraz z pieniędzmi. Potem rodzina dziewczyny organizuje przyjęcie na min. 30-40 stołów. Przy każdym stole mieści się dziesięć osób, więc można zaprosić co najmniej 300-400 osób. Rodzinę, sąsiadów, znajomych. W ten sposób informuje się wszystkich o fakcie zaręczyn. Koszty przyjęcia ponosi rodzina dziewczyny. Przesyła też rodzinie chłopaka pieniądze - zwykle jest to dwukrotność tego, co przesłała rodzina chłopaka.
         Potem dziewczyna wprowadza się do rodziny narzeczonego, a parę miesięcy później - jest ślub. Ślub jest organizowany przez - i na koszt - rodziny chłopaka. Tradycyjnie jest to przyjęcie na ok. 50 stołów, czyli 500 osób. Kiedy dziewczyna ma 23-24 lata, ludzie mówią, że jest ,,taka młoda". Ale kiedy ma 25 lat - mówią, że... jest już stara!
- Jaki jest twój narzeczony? - zapytałam się.
- Mój narzeczony jest dla mnie dobry. Nie jet co prawda zbyt przystojny, ale to nie takie ważne. Najważniejsza jest osobowość - a on jest dobrym człowiekiem.

                                                                                                                               Rose

Rozdział 1 Co się dzieje?!

 Hej,
Oto pierwszy rozdział mojej historii :) Mam nadzieję, że wam się spodoba i proszę o komentarze.
                                                                                                 Rusałka

Rilla obudziła się dzisiaj bardzo wcześnie rano chociaż zazwyczaj wstawała późno, bo są wakacje. Dzisiaj są jej szesnaste urodziny. Wiedziała jednak, że nie ma co liczyć na jakikolwiek prezent, czy życzenia. Wstała, podeszła do okna i otworzyła je na oścież. Przyjemny wietrzyk owionął jej twarz i jej czarne włosy powiewały na wietrze. Przymknęła oczy i uśmiechnęła się lekko, czuła się tak przyjemnie. W tej chwili zapomniała o wszystkich troskach, czuła jedynie, że żyje.
    Mieszkała razem z ojcem, który jej nienawidził, bo matka zostawiła ją po porodzie. Kochał ją, a jak zniknęła, to nie mógł patrzeć na swoją córkę.
Mieli mały domek nad morzem w lesie. Wyglądał pięknie, był obrośnięty bluszczem i różami, a wokół niego było pełno kwitnących kwiatów. To był jej ogród.
Jej ojciec był rybakiem, codziennie od świtu do zmierzchu wypływał nad morze. Dziewczyna całe dnie była sama. W lato codziennie kąpała się nad morzem. Kochała je. Od kiedy pamiętała czuła do wody jakieś przyciąganie. Uwielbiała nurkować. Była najlepsza z klasy. Tylko, że w klasie była odrzucana. Nie miała przyjaciół ani, nawet, koleżanek. Nie rozumiała dlaczego wszyscy ją unikali.
    Dzisiaj, o tej piątej rano czuła, że musi wyjść na plażę. Miała swoje ustronne miejsce i pomyślała, że tam pójdzie.
Ubrała się w bladoróżową sukienkę na ramkach, a pod spód założyła strój kąpielowy. Rozczesała włosy i szybko wyszła z domu. Boso.
Uwielbiała wyobrażać sobie, że jest elfem lub nimfą leśną. Jak była młodsza marzyła o tym, aby spotkać jakąś magiczną istotę. Teraz wiedziała, że nie istnieją, ale i tak została jej mała nadzieja, że kiedyś zobaczy takie fantastyczne stworzenie.
 Szła po tylko sobie znanej ścieżce. Przy bokach rosło pełno pięknych, dzikich kwiatów. Po kilku minutach dotarła do swojego ulubionego miejsca. Oddzielona od reszty długiej plaży.
Szła powoli po miękkim piasku. Doszła do morza i wiedziała, że  m u s i  wejść do wody. Zdjęła szybko sukienkę i weszła powoli do wody. Fale lekko podmywały jej nogi, przynaglając do wejścia dalej.
Kiedy wodę miała do pasa, poczuła, że coś dziwnego się dzieje z jej nogami. Nagle przypłynęła wielka fala. Kiedy poczuła, że traci grunt przeraziła się, ale znowu poczuła takie jakby mrowienie po całym ciele i poczuła, że musi wziąć wdech, chociaż była po wodą. Zrobiła tak i poczuła, że może oddychać!
Odwróciła głowę i zobaczyła, że...

Przygoda na Kos - Podróż 1

 Hej,
Mam nadzieję, że rozdział wam się spodoba. Wstawiam to ja (rusałka ;)), a nie Rose, bo na razie ona nie może wstawiać sama postów :( Proszę, jeśli ktoś to przeczyta niech skomentuje ten rozdział. To daje dużo motywacji do pisania.
                                          Rusałka

        W końcu dotarłam na zalaną słońcem wyspę Kos. Moją podróż rozpoczęłam od Asklepiejonu. Asklepiejon to prawdopodobnie pierwszy szpital na świecie.

Zbudowano go w IV w.p.n.e., czyli już po śmierci Hipokratesa. Początkowo była to świątynia postawiona na cześć Asklepiosa, boga nauk medycznych. Lecz 

z czasem uczniowie Hipokratesa zaczęli leczyć tam chorych. Oczywiście stosowali zasady mistrza. Zasady te bardzo się różnią od obecnych. Zgodnie z teorią

ojca medycyny (Hipokratesa) najskuteczniejszymi środkami zapobiegającymi rozwojowi chorób są dieta i higiena. Aż trudno uwierzyć, że te dwie rzeczy tak

bardzo wpływają na zdrowie i życie człowieka. Zresztą mamy dowód w postaci samego Hipokratesa, który dożył wieku 90 lat. Obecnie uważa się go za patrona

współczesnej medycyny. Asklepiejon został zaprojektowany na stromym zboczu góry, na trzech tarasach, które zostały ze sobą połączone za pomocą wysokich

schodów. Dziś niewiele zostało z dawnych budowli, ponieważ zniszczyły je mocno dwa trzęsienia ziemi- pierwsze w 27 r.p.n.e., a drugie w 554 r.n.e. Podziwiałam

piękne kolumny korynckie oraz monumentalne schody. Kiedy wspinałam się na szczyt Asklepiejonu w czterdziestostopniowym upale zadawałam sobie jedno pytanie:

dlaczego aż tak wysoko usytuowano lecznicę dla schorowanych, jak i również pozbawionych sił ludzi? Lecz kiedy stanęłam na szczycie świątyni, która później

stała się szpitalem, zdałam sobie sprawę, że być może pacjenci zdrowieli od samego widoku na las cyprysów, Morze Egejskie w kolorze indygo oraz górzyste,

tureckie wybrzeże.

     Kiedy w końcu zostałam uzdrowiona i nasycona fenomenalnym krajobrazem z Asklepiejonu, zeszłam do centrum miasta. Dominuje tutaj architektura z okresu

panowania tureckiego. Nic dziwnego, ponieważ Kos została podbita w 1523 r. przez Turków, którzy rządzili na wyspie 389 lat, czyli aż do wojny trypolitańskiej.

Zmęczona upałem i wrażeniami wróciłam do hotelu. W drodze do hotelu zatrzymałam się w księgarni i kupiłam książkę o wyspie Kos. Wieczorem tego samego

dnia zabrałam się za moją lekturę. Czytałam już od godziny, gdy nagle przewracam kartkę i ku mojemu zaskoczeniu znalazłam niesamowicie ciekawą informację.

Mianowicie: ,,W podziemiach Asklepiejonu kryją się dwie komnaty z posągiem Afrodyty. Jak głosi legenda, leczono w nich choroby weneryczne." I ja przyszły archeolog 

nie domyśliłam, się że pod ziemią kryją się komnaty? No nie! Jutro wstanę o wschodzie słońca i pójdę je odszukać. Nawet muszę je odszukać! No nie, to jest silniejsze

ode mnie! Nie mam pojęcia jak dotrwam do rana?!

       O wschodzie słońca byłam już gotowa. Asklepiejon oświetlany przez pierwsze promienie słoneczne wyglądał bardzo tajemniczo. Obeszłam dookoła niego.

Zatrzymałam się z tyłu ,,szpitala'' i zrzuciłam z ramienia ciężki plecak, który ważył z tonę. W środku były m. in. pędzelki, miotełka, notes z ołówkami, młotek, łopatka, latarka itd. 

Wyciągnęłam latarkę i zaczęłam uważnie badać tylną ścianę. Tak bardzo byłam tym pochłonięta, że nie zauważyłam, że ktoś mi się przygląda. Właśnie już na coś natrafiłam, gdy nagle wystraszyło mnie pytanie: ,,Co robisz?", które należało do chłopaka z czarnymi włosami, ciemną opalenizną i greckim akcentem.

        Był on w moim wieku. Tak się wystraszyłam, że przez przypadek odwracając się, potknęłam się o kamień i wpadłam w jego ramiona. Przeprosiłam go i się podniosłam.

Miał na imię Rick i był mieszkańcem tej wyspy. Rozmowa z nim tak mnie pochłonęła, że zapomniałam o moich komnatach z posągiem Afrodyty.

                                                                                                                                     Rose

Prolog

                                                                      Prolog

Smutek...
żal...
rozpacz...
radość...
przeznaczenie...
śmiech...

Będzie to opowiadanie o przedziwnej dziewczynie chociaż może nie o dziewczynie lecz o....
na razie wam nie powiem. W trakcie opowiadania sami się przekonacie. Będzie to opowieść o innym świecie pełnym magii.
                                                                                                                       Rusałka

Wstęp

Cześć czytelnicy i czytelniczki! Witamy was na naszym blogu. Mamy nadzieję, że wam się spodoba i będziecie wpadać.:)

Opowiem wam historię Anny. Anna ma dziewiętnaście lat i jest na pierwszym roku studiów licencjackich.
Studiuje kulturoznawstwo i archeologię. Anna podróżuje po świecie odkrywając kultury i poszukując tematu na pracę licencjacką. Jest ona spontaniczną dziewczyną, która uwielbia odkrywać nowe miejsca, rzeczy, zwyczaje, kulturę i ludzi. Odwiedziła już wszystkie kontynenty. Prowadzi również swój dziennik podróżny, w którym zapisuje swoje spostrzeżenia. W następnym rozdziale opowiem wam pierwszą podróż Anny.

                                                                                                                                              Rose